Het was toch al zo triest. Op zijn vijfenzeventigste verjaardag zag hij ‘s ochtends plotseling geel. Gaat wel weer over, zei de verjaardagsvisite, wat vanzelf gekomen is gaat ook vanzelf weer weg. In sommige delen van het land poets men zo veel, en soms alles, onder tafel. Maar het ging niet weg.

Kort ziekbed, overgave, rustig ingeslapen. Maar niet in de kerk, dat was zo ongeveer alles wat hij voor zijn uitvaart op papier had gezet. Als katholiek was hij na het tweede Vaticaans concilie afgehaakt, toen met het Latijn ook de mystiek uit de kerk verdwenen was.

De uitvaartondernemer kwam uit het dorp. Komend uit de horeca, kon je alle organisatie met een gerust hart aan deze man overlaten. En toen werd het pas echt triest.

Dat een tweejarig kleinkind onder het mom van ‘we hebben nu eenmaal kinderen dus die gaan overal mee naar toe’ er per se krijsend bij moest zijn was de uitvaartleider niet aan te rekenen. De rode rozen op de kist in plaats van witte wel. Bij de condoleance werd gezegd dat het bij de uitvaart in orde zou zijn en de rode zouden ‘s avonds bij de weduwe gebracht worden, ter genoegdoening. Ze kwamen een dag na de uitvaart. Zelfs het goedmaken was lastig. Een fout op de kaart terwijl de proefdruk goed was, foto op de kist vergeten, negeren van een afgesproken teken dat de muziek harder mocht, de foto voor het bidprentje niet aangepast. Op de ochtend van de uitvaart een uur te lang in het uitvaartcentrum zitten wachten omdat de logistiek niet klopte, de DVD vergeten op te nemen die op de ochtend van de uitvaart aangevraagd werd, en tot slot ook nog geen plaatsen gereserveerd voor de familie in de aula.

In sommige delen van het land slikt men zulke zaken en wordt er gewoon betaald: kan gebeuren, nietwaar? Een mondige schoonzoon schreef toch maar een klachtenbrief, waar na enig aandringen uiteindelijk een brief op terug kwam: men bood een korting van €750, en eenzelfde bedrag zou gedoneerd worden aan een goed doel naar keuze. Dat was te doen gebruikelijk in zulke gevallen. Het kan altijd nog erger.